माणूस

खगांचे थवे, पाखरे ही निरागस
काय कसे रज, कण संचिताचे
थकेनात पंख, खळे ना भरारी
रिते मोकळे सोस, निळ्या अंबराचे

न हेवे न दावे, न साठे कशाचे
हवेसे नितळ, पारदर्शी उसासे
ढळे दिवस कोरा, रात्र आणि काळी
जगाची तमा ना, असे खेळ सारे

माणूस मी, भूक, व्याधी उपाधी
मुळी मूढ ईर्षा, अंध अंग जाळी
परा बुद्धि-मेधा, असूनी उपाशी
अवकाळ मोठा, सदा मोह पाशी

.........................अज्ञात