" प्रणय "

एका कविता संग्रहाच्या प्रकाशन स्मारंभात…
सक्षम स्माननीय प्रतिष्ठाप्राप्त ज्येष्ठ कवयित्री समीक्षिकेचा
अभ्यासपूर्ण जाहीर अभिप्राय …….

" वहिनी, जरा सावधान  … !!
तुमचा नवरा प्रेमात पडलाय … !! "

प्रेम ?… लफ़डं ? … प्रतारणा ? …
खल्ल्लास्स ………

असे एक ना अनेक व्यक्तिसापेक्ष अलभ्य दुर्लभ निष्कर्ष ….

"पण ……. "
स्मीक्षिका पुढे म्हणाली …

घाबरू नका …
गैरसमज करून घेऊ नका …

प्रेम हा सहज योग असतो …
आणि " प्रणय "
हा प्रेमाचा अविभाज्य घटक  !

गायकाचा स्वरांसोबत
चित्रकाराचा निसर्गाबरोबर
नटाचा भूमिकेशी
सृजनांचा कलाकृतींशी
वेदनांचा संवेदनांशी
अथवा
विचारवंतांचा आत्म्याशी चाललेला संवाद
हा प्रणयच असतो…

अस्वस्थ संवेदनशील कवींचा प्रणय
एकांतात
गूढरम्य स्वप्न आणि अनंत कल्पना
यांंच्याशी अखंड चालू असतो ….

प्रणय म्हणजे
तादात्म्य, एकरूपता, एकतानता, समरसता, समर्पण, विसर्जन,
हरलेपण, हरवलेपण, समाधी, …आनंद …!!   ….

प्रणयाची आभा म्हणजे
चैतन्य, ऊर्जा, प्रेरणा, जीवन…!
आसक्तीपलिकडचं आकर्षण …. !
सढळ अढळ नितळ सोज्वळ ……. !!
एक निरामय अनुनय …
परमेश्वरी नात्याशी … … !!!!

कवीला,
प्रेमात पडल्याशिवाय कविता सुचू शकत नाही.
आणि
वैश्विक प्रणयाशिवाय ती बहरू शकत नाही ….

वहिनीं, कवी महाशय आणि कविता
तिघांनाही शुभेच्छा …. !!


…………अज्ञात

"किनारा"

स्नेह भारले हृदय; जसा जळकुंभ तरळ आकाश पथी
वाटेवर आतुर प्राण; सकल सुप्तात विकल चातक नाती
पवनास ठाव ना गाव; विचारू तुला कुठे; अंधार मती
चाहूलहि ना; निःशब्द व्यथा; भेटीस भला अवकाश किती ?

चाललो दिशा अंकुरापरी शोधीत प्रकाशाच्या द्वारी
दाटून येइ आभाळ जसे; गुदमरे अक्षरांची वारी
तव भृंगस्पर्श चैतन्यमयी गंधाळ उमलवे गाभारी
प्रतिभेस स्वरांचा शिडकावा रुजवी सजवी नव गेंद उरी

पापणी भरे आकाशाची प्राशून सागराचे पाणी
लाटेस किनारा दिलाच का ? आकळते आता या सगुणी
बाष्पास कवे अदृष्य पवन लंघण्या कंकणाची वेणी
विहरास स्वैर मेरूच हवा आधारास्तव बेजार क्षणी

......... अज्ञात

" स्पर्श "

शब्दांस स्पर्श काळिज ओला
गाभ्यात भाव घन भरलेला
अधिवास क्षणी अतिदूर जरी
सहवास स्निग्ध रसरसलेला

मउ ऊब कोष रेशिमकाठी
गुंफतो अंतराच्या गाठी
आकार न त्या साकार तरी
मन सुप्त झुरे त्याच्यासाठी

नाते असदृश पण जीव खुळे
चालते चाल चाखीत फळे
चैतन्य उधळती स्नेहदळे
ना कळे किती रुतलीत मुळे

........अज्ञात

" मयकथा "

झिजतो जसा दिवस पळ पळ भरते रात्रीची झोळी
संधी काळी काळिज हुरहुर मयकथा विंधते भाळी
सावल्या गवसती ना काही चिंता अवघडते अवकाळी
वेढून टाकतो नाळ वेधतो सावज आपले कोळी

गाभारी कळते कोण; कोण ? अंतरती सांज सकाळी
बावरते ईर्षा स्वप्नांची दिसते सजताना होळी
वाटते सांधणे कपोलसे बिलगते कृष्ण छाया काळी
अंथरते वाळू पायतळी ओहटीस देते टाळी

जाताना जाते घेत सवे रत्ने अमोलशी डोहतळी
हृदयी गलबलते गाभुळते गुणगुणते भावुकते बकुळी
सय पराधीन व्याकुळते पण गजबज होते चैतन्य कुळी
गोकूळ रास स्मरते वैभव क्षण जगलेले मंगल वेळी

..........अज्ञात

" नि:संग "

मन अबोलसे अस्पर्श मानवी
झुंबर  कांचेचे
हे चंद्र नव्हे वा तारे
अवकाश उंच प्रतिभेचे
            पाण्यापरि ओघ प्रवाही
            वारा अस्तित्व तयाचे
            झुळुकेस बिल्वरी कंगोरे
            अधिवास तिथे रंगांचे

नात्यास नांव ना कांही
आवेग गूढ तत्वांचे
संवाद विना शब्दांचे
अदृश्य कोष वेदांचे
            मउ पाश रेशमी विणलेले
            हळवेसे मोरपिसांचे
            सहजता जसे दडलेले
            नि:संग संग श्वासांचे

…………… अज्ञात   

" अलिप्त "

मासळीपरी पाण्यात झरू दे नकळत सारे अश्रू 
माझे माझ्यातच गरजू दे हृदयी कांचेचे डमरू
हळव्यात भिजे ओघळे साकळे अवखळ एक उतारू
आपले आपण भरकटते तरते सावरते मज तारू

ओलांडुन सीमा उडते मन डोळ्यात साठतो मेरू
चक्षूंस कळे अदृष्यातील; गूढत्व तयाला आधारू
अंधाराचे तरळणे जसे चांदणी आभा लागे विखरू
आकाराचे स्वर निराकार वेदांत वेधतो कल्पतरू

आसवांस भरती पुनवेची तोलते सुकाणू शब्दांचे
आशयांस मोहळ अर्थांचे रचनेस किनारे किमयेचे
तळ ठाव अथांगच तिमिर मौन आभास भास अवघी विवरे
झाकून राहु दे जरा अलिप्तच सागर स्वप्नांचे कोरे

………… अज्ञात
 

" मेहंदी "

मेहंदीचं जगणं
मेहंदी सारखं जगणं
मेहंदीतलं जगणं
मेहंदीतल्यांचं जगणं
मेहंदीमुळे जगणं
आणि तिच्याच सारखं
विरून जाणं अलगद ……

तिचा आल्हाद किती जणांनी घेतला ?
किती संस्कारांवर अधिराज्य गाजवलं तिने ?
कितींच्या सौंदर्याला बिलगली ती आणि  समृद्ध केलं त्यांना …
……. तात्पुरतं का असे ना …!!!

तिनं शांतही केलं
शरीराच्या उष्ण झळांना…
अंगावर लपेटून घेतलं
हळुवार भावना, त्यांचे स्पर्श, गंध, शहारे,
आणि
समर्पण व तृप्तीच्या अलवार संवेदनांना
विराण्या आधी ……

म्हणूनच  रहातात तिचे साकार
चिरंजीव आणि वयातीत …
अंतस्थ गाभार्यात …
अखंड तेवत ……
एक सण म्हणून …


म्हणूनच
निश्चितपणे
जगणे अलंकृत  करणाऱ्या प्रत्येकाचा हक्क
आहे आपल्यावर ….
मेहंदीसारखाच … !
संजीवक …… !!
स्मरण रंजक ….!!!
आजन्म ….!!!!
जन्म जन्मांतरी …. !!!!!


………… अज्ञात

" मुग्ध "

पुसते कोणी विरघळते माझी वाणी
झाकून ठेविले किती जरी डोळ्यातून झरते पाणी
आधार काय ? शोधून पाहते करणी
तर धुक्यात दिसते दुरून एक विराणी

जोखून पाहिले तिथे जरासा मी ही
सांप्रत समयी स्वर विदारलेले काही
ना कळे प्रयोजन का धडधडते ठायी
अन उरात होते वेगे रुधिर प्रवाही

जे दिसे तेच मग होई गूढ सवाई
गूढात मुग्ध मी सदेह तरी विदेही
हुरहूर अशी जणु कर्ज मागते कोणी
संभ्रमात मी का ही माझीच कहाणी ?

………. अज्ञात

" काजळ "

डोळ्याचे किंचित काजळ का ओघळते ?
छळते काळिज; एकांती भळभळते

त्या ठाव न कोणासाठी, …
पण हृदयी गाभुळते ,…
एकांगी सारे घडते,…
दूजास न माहित होते

अंदाज खरे वा खोटे,….
कल्पनाच दडपून जाते,…
शब्दांचे गाळीव इमले,
स्वप्नातच धडधड होते,…

हे कोण कसे भेटेल कधी पाशात विकल मन भिरभिरते
झिरपेल कधी उगवेल कधी उमलणे तयासाठी झुरते

……… अज्ञात