" ओलावा "

वाऱ्यात कसा ओलावा ? ...  विश्वात विकल का कोणी ?
आकाश कुंद भरलेले …. कल्लोळ कसा हा भानी ?
थांबले चराचर अवघे …. गूढात वेढली अवनी
जलधीत कशास उसासे ?…. पाण्यास शोधते पाणी

अंधार इथे स्वप्नांचा…. सण हिरवा त्यात विराणी
अदृष्य उरातिल वेणा…. संमोहन त्रेधा करणी
अस्पर्श गहन पाशांची…. रुधिरात लागते वर्णी
आधाराविण वळते पाउल…. ओघळते एक कहाणी

ह्या वृथा कशाशा आठवणी….  मन निबिड अशांत घराणी ?
ओळखून रस झुळुकेचे….  पक्षी आळवती गाणी
ऋतु  संभव कैसे आकारणे….  शून्यास दान कांचन वाणी ?
पाहता रिक्त वाटेल खरे पण….  कथा रमल ही चैत्रखणी

…………. अज्ञात

" प्रणय "

एका कविता संग्रहाच्या प्रकाशन स्मारंभात…
सक्षम स्माननीय प्रतिष्ठाप्राप्त ज्येष्ठ कवयित्री समीक्षिकेचा
अभ्यासपूर्ण जाहीर अभिप्राय …….

" वहिनी, जरा सावधान  … !!
तुमचा नवरा प्रेमात पडलाय … !! "

प्रेम ?… लफ़डं ? … प्रतारणा ? …
खल्ल्लास्स ………

असे एक ना अनेक व्यक्तिसापेक्ष अलभ्य दुर्लभ निष्कर्ष ….

"पण ……. "
स्मीक्षिका पुढे म्हणाली …

घाबरू नका …
गैरसमज करून घेऊ नका …

प्रेम हा सहज योग असतो …
आणि " प्रणय "
हा प्रेमाचा अविभाज्य घटक  !

गायकाचा स्वरांसोबत
चित्रकाराचा निसर्गाबरोबर
नटाचा भूमिकेशी
सृजनांचा कलाकृतींशी
वेदनांचा संवेदनांशी
अथवा
विचारवंतांचा आत्म्याशी चाललेला संवाद
हा प्रणयच असतो…

अस्वस्थ संवेदनशील कवींचा प्रणय
एकांतात
गूढरम्य स्वप्न आणि अनंत कल्पना
यांंच्याशी अखंड चालू असतो ….

प्रणय म्हणजे
तादात्म्य, एकरूपता, एकतानता, समरसता, समर्पण, विसर्जन,
हरलेपण, हरवलेपण, समाधी, …आनंद …!!   ….

प्रणयाची आभा म्हणजे
चैतन्य, ऊर्जा, प्रेरणा, जीवन…!
आसक्तीपलिकडचं आकर्षण …. !
सढळ अढळ नितळ सोज्वळ ……. !!
एक निरामय अनुनय …
परमेश्वरी नात्याशी … … !!!!

कवीला,
प्रेमात पडल्याशिवाय कविता सुचू शकत नाही.
आणि
वैश्विक प्रणयाशिवाय ती बहरू शकत नाही ….

वहिनीं, कवी महाशय आणि कविता
तिघांनाही शुभेच्छा …. !!


…………अज्ञात

"किनारा"

स्नेह भारले हृदय; जसा जळकुंभ तरळ आकाश पथी
वाटेवर आतुर प्राण; सकल सुप्तात विकल चातक नाती
पवनास ठाव ना गाव; विचारू तुला कुठे; अंधार मती
चाहूलहि ना; निःशब्द व्यथा; भेटीस भला अवकाश किती ?

चाललो दिशा अंकुरापरी शोधीत प्रकाशाच्या द्वारी
दाटून येइ आभाळ जसे; गुदमरे अक्षरांची वारी
तव भृंगस्पर्श चैतन्यमयी गंधाळ उमलवे गाभारी
प्रतिभेस स्वरांचा शिडकावा रुजवी सजवी नव गेंद उरी

पापणी भरे आकाशाची प्राशून सागराचे पाणी
लाटेस किनारा दिलाच का ? आकळते आता या सगुणी
बाष्पास कवे अदृष्य पवन लंघण्या कंकणाची वेणी
विहरास स्वैर मेरूच हवा आधारास्तव बेजार क्षणी

......... अज्ञात

" स्पर्श "

शब्दांस स्पर्श काळिज ओला
गाभ्यात भाव घन भरलेला
अधिवास क्षणी अतिदूर जरी
सहवास स्निग्ध रसरसलेला

मउ ऊब कोष रेशिमकाठी
गुंफतो अंतराच्या गाठी
आकार न त्या साकार तरी
मन सुप्त झुरे त्याच्यासाठी

नाते असदृश पण जीव खुळे
चालते चाल चाखीत फळे
चैतन्य उधळती स्नेहदळे
ना कळे किती रुतलीत मुळे

........अज्ञात

" मयकथा "

झिजतो जसा दिवस पळ पळ भरते रात्रीची झोळी
संधी काळी काळिज हुरहुर मयकथा विंधते भाळी
सावल्या गवसती ना काही चिंता अवघडते अवकाळी
वेढून टाकतो नाळ वेधतो सावज आपले कोळी

गाभारी कळते कोण; कोण ? अंतरती सांज सकाळी
बावरते ईर्षा स्वप्नांची दिसते सजताना होळी
वाटते सांधणे कपोलसे बिलगते कृष्ण छाया काळी
अंथरते वाळू पायतळी ओहटीस देते टाळी

जाताना जाते घेत सवे रत्ने अमोलशी डोहतळी
हृदयी गलबलते गाभुळते गुणगुणते भावुकते बकुळी
सय पराधीन व्याकुळते पण गजबज होते चैतन्य कुळी
गोकूळ रास स्मरते वैभव क्षण जगलेले मंगल वेळी

..........अज्ञात

" नि:संग "

मन अबोलसे अस्पर्श मानवी
झुंबर  कांचेचे
हे चंद्र नव्हे वा तारे
अवकाश उंच प्रतिभेचे
            पाण्यापरि ओघ प्रवाही
            वारा अस्तित्व तयाचे
            झुळुकेस बिल्वरी कंगोरे
            अधिवास तिथे रंगांचे

नात्यास नांव ना कांही
आवेग गूढ तत्वांचे
संवाद विना शब्दांचे
अदृश्य कोष वेदांचे
            मउ पाश रेशमी विणलेले
            हळवेसे मोरपिसांचे
            सहजता जसे दडलेले
            नि:संग संग श्वासांचे

…………… अज्ञात   

" अलिप्त "

मासळीपरी पाण्यात झरू दे नकळत सारे अश्रू 
माझे माझ्यातच गरजू दे हृदयी कांचेचे डमरू
हळव्यात भिजे ओघळे साकळे अवखळ एक उतारू
आपले आपण भरकटते तरते सावरते मज तारू

ओलांडुन सीमा उडते मन डोळ्यात साठतो मेरू
चक्षूंस कळे अदृष्यातील; गूढत्व तयाला आधारू
अंधाराचे तरळणे जसे चांदणी आभा लागे विखरू
आकाराचे स्वर निराकार वेदांत वेधतो कल्पतरू

आसवांस भरती पुनवेची तोलते सुकाणू शब्दांचे
आशयांस मोहळ अर्थांचे रचनेस किनारे किमयेचे
तळ ठाव अथांगच तिमिर मौन आभास भास अवघी विवरे
झाकून राहु दे जरा अलिप्तच सागर स्वप्नांचे कोरे

………… अज्ञात
 

" मेहंदी "

मेहंदीचं जगणं
मेहंदी सारखं जगणं
मेहंदीतलं जगणं
मेहंदीतल्यांचं जगणं
मेहंदीमुळे जगणं
आणि तिच्याच सारखं
विरून जाणं अलगद ……

तिचा आल्हाद किती जणांनी घेतला ?
किती संस्कारांवर अधिराज्य गाजवलं तिने ?
कितींच्या सौंदर्याला बिलगली ती आणि  समृद्ध केलं त्यांना …
……. तात्पुरतं का असे ना …!!!

तिनं शांतही केलं
शरीराच्या उष्ण झळांना…
अंगावर लपेटून घेतलं
हळुवार भावना, त्यांचे स्पर्श, गंध, शहारे,
आणि
समर्पण व तृप्तीच्या अलवार संवेदनांना
विराण्या आधी ……

म्हणूनच  रहातात तिचे साकार
चिरंजीव आणि वयातीत …
अंतस्थ गाभार्यात …
अखंड तेवत ……
एक सण म्हणून …


म्हणूनच
निश्चितपणे
जगणे अलंकृत  करणाऱ्या प्रत्येकाचा हक्क
आहे आपल्यावर ….
मेहंदीसारखाच … !
संजीवक …… !!
स्मरण रंजक ….!!!
आजन्म ….!!!!
जन्म जन्मांतरी …. !!!!!


………… अज्ञात

" मुग्ध "

पुसते कोणी विरघळते माझी वाणी
झाकून ठेविले किती जरी डोळ्यातून झरते पाणी
आधार काय ? शोधून पाहते करणी
तर धुक्यात दिसते दुरून एक विराणी

जोखून पाहिले तिथे जरासा मी ही
सांप्रत समयी स्वर विदारलेले काही
ना कळे प्रयोजन का धडधडते ठायी
अन उरात होते वेगे रुधिर प्रवाही

जे दिसे तेच मग होई गूढ सवाई
गूढात मुग्ध मी सदेह तरी विदेही
हुरहूर अशी जणु कर्ज मागते कोणी
संभ्रमात मी का ही माझीच कहाणी ?

………. अज्ञात

" काजळ "

डोळ्याचे किंचित काजळ का ओघळते ?
छळते काळिज; एकांती भळभळते

त्या ठाव न कोणासाठी, …
पण हृदयी गाभुळते ,…
एकांगी सारे घडते,…
दूजास न माहित होते

अंदाज खरे वा खोटे,….
कल्पनाच दडपून जाते,…
शब्दांचे गाळीव इमले,
स्वप्नातच धडधड होते,…

हे कोण कसे भेटेल कधी पाशात विकल मन भिरभिरते
झिरपेल कधी उगवेल कधी उमलणे तयासाठी झुरते

……… अज्ञात

" कवडसा "

अभंगातले भंगणे क्लेशदायी
कुणाला खुळी माहिती ना कथा ही
मनाची व्यथा अंग अंगात लाही
समस्येस मानवी उताराच नाही

जुन्या भेट गाठीतले स्पर्श देही
संदर्भ काय कोणते कळे न तेही
उगा लाट जैसी परीघात वाही
जणू व्यर्थ येरझार आणि दिशा दाही

मुक्या गुदमराची दशा काळ कोठी
परा दंभ दारूण सजा एक मोठी
कुठेसा कवडसा तरीही फुले अन
फुलारे जसा त्या फुटे शब्द कोटी

……………. अज्ञात

" अवधान "

डोळ्यात न मावे जेही, बघ लोभ सतावे धावे
हाती न लागते काही, मी लेखणीच  व्हावे

शब्दांच्या गर्भकपाळी, माझ्या हृदयीचे ठाणे
गहनी तालावर नाचे, अंतरात भावुक गाणे
मी विरघळलेल्या वेळा, माझे स्वप्नील घराणे
धुंडाळत याचक फिरतो शोधीत सुखाचे नाणे

पाउलांस मखमल सालस मिटल्या डोळ्यांत निळाई
ओघळ गंधर्व क्षणांचे रंगांना सीमा नाही
दिसते मज रोजच ऐसे पण मी निर्लिप्त प्रवाही
स्पर्शूनहि ना स्पर्शाचे अवधान मनाच्या ठायी

………. अज्ञात

" सहवेदना "

पूर येतो पापणीला श्वास कंठी दाटुनी
दूरही चाहूल ना आकाश भरले पाहुनी
पाउले जड जाहली उलल्या कळा मेघाळुनी
भारल्या संवेदना तळ चालल्या ओलांडुनी

थांबला वारा अचानक शब्द ओठी बांधला
साहवे ना जाळ आता ऊन आले वाहुनी
ऊरवेल्ह्या आठवांच्या पोळलेल्या जाणिवा
पाठ सोडी ना कसा सांगू तयां समजाउनी  ?

का प्रवाही होतसे गाठीतली सल भावना ?
लोपलेल्या मैफ़िलींना का फुटे पान्हा पुन्हा ?
काय गेले राहुनी ना संपते संभावना
घे उरी कवटाळुनी हृदयातली सहवेदना

……… अज्ञात

"ओघ"

वाहून आले चांदणे……
सरल्या कळा आधीनसे आता जिवाचे नांदणे
वाट पाही काठ
केव्हा लाट भरतीची आवेगी हून देइल आंदणे

वेदनेचा हा चव्हाटा
अंगणी व्याकूळसा त्याला खुळे हे सांगणे
ध्यास हेलावे इथे
हे रांगणे सोडून ; घे आलिंगुनी ओसांडणे

ओहटी दारी उभी
घेऊन जाण्या पानगळ नाळेतली डोहातळी
स्पंदते ओली कळी
आतूरतम कोषातल्या गंधाळ देण्या ओंजळी

…………. अज्ञात 

"प्रागाढ"

शिखा ऊर्ध्वगामी मुळे मूळ कामी 

शिरी खोल माया तळी माय भूमी 

उरी जाळ पाताळ डोहात पाणी 

प्रकाशाविना हेच सारे निकामी 

भुतांच्या लिळा साहते हून अवनी 

'जरावेध' घेई ऋतू सावरोनी 

कुणा काळजी वाम वांछा कधी  

जात येते कथा आसमंती फिरोनी 

उणे काय त्याचे कुणी दाखवावे 

तुम्हीत्याच वंशी नव्हे का ? स्मरावे 

उगा दूषणे  देत ना व्यर्थ व्हावे 

प्रगाढातले चिंतनी रंग ल्यावे 

…………. अज्ञात 

"विषय"

दिसे ते नसे; का असे ? गूढ भवती
कशी ऊब ऊर्जा तरी संगती ती ?
उधाणे जिवाचे उफाळे गार्हाणे
व्यथा खोल चित्ती छळे प्राण अंती

परा संचिताच्या कथा कोण वाचे ?
पुन्हा जन्म आहे ? कुठे विश्व त्याचे ?
आहे हे खरे आज; खोटे उद्याचे
फुटे तोवरी हे फुगे माणसांचे

……अज्ञात    

"संधी"

वेदना अंगी सुखाच्या चिंतनी होई व्यथा
दूर आहे मूक आहे लाघवी हळवी कथा
"गूढ " ओणवल्या स्वरांचे अंगणी दारी आता
चित्त थारा जाणिवांना वेठते कोणी वृथा

पाश कवटाळून सदनी वेढते लय लीनता
गोफ गुंता वर्धितो प्रतिभेस गुंफुन पाहता
मोहिनी संमोहिनी शृंगारते अनुदारिता
थांबते पाऊल क्षणभर लोपते स्वाधीनता

अक्षरांची मांदियाळी शब्द झिंगवते कधी
खोल सुप्तांशात जाया शोधते संधी मती
स्वस्थ अस्वस्थात झुलते सावली मायावती
रोज पाही वाट ज्याची तो न देई पावती


…………. अज्ञात

"प्रवाही"

कोण कोणाचा असे चाहूल दूजाला नसे
दूरचा प्राजक्त हळवा का जिवा लावी पिसे ?
ओंजळी ह्या प्रांजळांच्या नांदते ओठी हसे
किंचिताच्या चिंतनी लागून जाते वेडसे

आकळे ना स्पंदणे वृक्षांस अंकुरणे जसे
पालवीचे गूढ; त्याचे मूळ ना कोणा दिसे
जेही असते खोल गात्री अंतरी डोही वसे
लाट होते वलय; लेऊन सप्तरंगांची पिसे

श्वास श्वासांचे भुकेले विरह त्यांना आंदणे
वेड वेड्यांचे खुळे शब्दांत त्यांच्या चांदणे
भंगल्या घाटातही असते उरी आनंदणे
भावना प्रतिभा प्रवाही पूर त्यांचे देखणे

……… अज्ञात

"गंधर्व कळा"

दूर कोठे धूर आहे अंतरी कल्लोळ का ?
गाज रुधिराची कळे हृदयी उजागर लोळ का ?
कोण साक्षी ? गूढ सारे जुंपले काहूर का ?
तेवत्या ज्योतीतळी अंधार इतका क्रूर का ?

बंधने तोडूनही विवरी दरी सांधेल का ?
अंतरे जोडून का वांछील ते साधेल का ?
त्यापरी झुळुकेस लेऊ अंगणी मिरवू सखा
भूल दरवळ झेलुनी झुलवू सुधा सण सारखा

यातना वा वेदना संवेदनाही पोरक्या
कोण वाली ना तयां वेणा जिवाच्या बेरक्या
जीर्णता त्यांना नव्हे स्वाधीन त्या वेल्हाळच्या
सांगुनी गंधर्व गेले ह्या कळा त्या वेळच्या

........ अज्ञात

"अनुशेष"

पाउले चालती दिशांत शोधीत नाती
वेढून विहरतो वारा मेघांवरती
भरकटते तारू अगणित भवरे पोटी
आकाशी डोळा लावुन बसते माती

वृक्षांस कळे हृदयी शकुनांची नीती
मिटल्या पंखांतुन झाकून घेती भीती
थांबतो पवन जळभारित सवे पखाली
जडते झुरते जीवन ओंजळ्भर मोती

मग तृप्त दिलासा पडतो अवचित हाती
अंतरी उमलती तेवत स्नेहल ज्योती
अंबरातळी भवनी स्मरणे सांगाती
अवशेष; विमल अनुशेष, उजळती वाती

………. अज्ञात  

 

"अधीर"

अधीर डोळे मूक भावना शब्द सांगती भोळे
अनाहताचे साज सोहळे डोहातील वानोळे
युगे साहिली काहिल होउन धुंडाळत पाताळे
वेध वेदना निष्फळ सारे नाळ अंतरी जाळे

दूर चांदवा झुरे एकला सागर तळ पान्हाळे
कळे आकळे नाही काही का मग विणतो जाळे ?
दिशा आंधळ्या स्पर्श आभा; त्या झुळुकेचे डोहाळे
मूढ मती गूढत्व देखणे निराकार ओवाळे

हळवे मार्दव ऊन कोवळे परिघावरती लोळे
स्वस्थ असे काहीच नसे का ? पोत निशेचे काळे
उरी मागते एक कवडसा विवरातिल शेवाळे
मातीच्या भेगाळ कथेने अंबर जळ मेघाळे

………अज्ञात

"अस्तित्व"

हाय … ती

हाय … ! … तो

कसा आहेस ?…

ठीक …

का ? काय झालं ?…

काही नाही ….

काल झोप लागली ?? …

नाही …

का ????? ….

ध्यास …!!

कसला ?…

गूढत्वाचा … !!
आपल्या दूरस्थ निखळ अस्पर्श नात्याचा   !!
अनाकलनीय संलग्नतेचा …।

सापडलं कांही ?

अं हं ….

मग ?

शोधून पाहिलं चौफेर …
हरल्यागत जाणवलं .....
वाटलं हरवलं सारं आधीच ….

माझंही तसंच झालं अगदी …

हं ……

इतक्यात हालले अन चिमटा बसला खुर्चीचा …

आई गं …

आणि एकाच वेळी दोन आवाज आले कळवळल्याचे …. !!

म्हणजे ??

दुसरा आवाज तुझा होता ……!!

काय सांगतेस ?

हो ना !
मी निरखून पाहिलं….
मी तुझ्यातच होते….
एकरूप झालेले …. !!
कसा सापडणार "कोण"
ते बाहेर शोधून ?

सहवेदना असते / आहे…
मान्य …
तंतोतंत मान्य …
संपूर्ण सहमत …
पण मग ते झोप न लागण्याचं कारण ??

आपणच आपल्याशी कसं बोलायचं
ही अस्वस्थता …. !!

आं ? …….

म्हणून तर नियतीनं मुद्दाम वेगळं केलंय आपल्याला !!…

चतुर आहे …

कोण ??

नियती … !!!!

मोठं कोडं उलगडलं म्हणायचं का ? ….

वाटतं ना सुटलंसं ?….

वाटतंय तर खरं ….

बोल मग …
खूप बोलू या …
साचलेलं सारं काही निवळेल ….
बरं वाटेल …!!

लागेल झोप आता ??

हं लागेल ….

अंतरंगी एक आहोतच आपण
बाह्यांगी पण एक होऊ यात
पुन्हा  … !!

कल्याणमास्तु ….

शुभम भवतु …

स्वरारव

नवी पालवी तांबुस ओली कशी उमलली कळले नाही
बहुधा झाला स्पर्श लतेचा दाह लोपला शमली लाही
अनाकळे किमया नियतीची श्रुती स्वरारव सजले देही
परा रमल संमोहन अवघे दरवळ हलकल्लोळ विदेही

थांग सागरी ऋचा मोकळी लाटेवर स्वप्नांची ग्वाही
शब्द लाघवी सोडुन गेले काठावर भिजलेले कांही
दूर किनारा खळखळला अवखळला शहारला त्या पायी
ओसंडुन झालेले सार्थक पाणी डोळा भरून पाही

…………… अज्ञात 

"अश्वत्थामा"

भरून येतो ऊर मानवी मेघासम अंधारी
अधांतरी फिरतो वारयावर शोधित दिशा फरारी
क्रमते अन् साकळते दहिवर थकून पहिल्या प्रहरी
स्पर्श तृणी अस्पर्श छेडतो अधिकच गोत उधारी

अक्षरतेचे गहन सरोवर आशय गर्भित खोरी
धृव किनारे परिघ एक पण भेटण्यास त्यां चोरी
भाव बंधने रुधिराची हृदयी रत चंद्र चकोरी
शब्दांची किमयाच अनोखी चाहुल देते दारी

वरपांगी दृक दडलेले पण आत ऋणांची वारी
उन्नत नीतीच्या संभारी व्याकुळते गाभारी
असूनही नसलेले असणे जसे देव देव्हारी
चिरंजीव अश्वत्थामा त्या जगण्याची बळजोरी

....... अज्ञात

"जीवन लहरी"

बेभान नव्हे अवसान हवे गाभुळल्या गाभारी
जाळतील सल; ऋतुचक्र न फिरेल आपसुक  माघारी
वेदना ओढ भिववेल विखारी कधी शूळ बाजारी
जाळीत उन्हे फिरतील अंगभर व्यथा होत संभारी

अवसेचे बळ पुनवेचे तळ पेलून सजू दे वारी
मातीचे झुंबर जडेल वा विरघळेल आणि सरेल बेजारी
ओठात संयमी लाट ललाटी काठ नितळ ऐरावत अंबारी
बिलगून राजसी थाट हवा कांचेच्या दरबारी

उकलून पाहिली मेधा ……

कोषातील हळवे उलते फुलते गंधाळत संसारी
असले नसलेले मूक पणे सजवितात ऊर कपारी
आकाश न येते कधी कुणाच्या हाती अथवा दारी
आपले आपण शोधत फिरते हे जीवन असेच लहरी

……………अज्ञात

"माया वशी"

साद किमयेची अशी की दूर संधी साकळे
गाज भरतीची जशी छायेविनाही खळखळे
पाश दैवी का म्हणावे ? वा तया माया वशी ?
प्राण छंदी लावते ध्यानी उजागरसे तळे

खोल पाताळी दरी आकाश उन्नत पातळी
ओघ अवखळ ओढ तरिही संथतम डोहातळी
गूढ वलये अक्षरांची छेदताती पोकळी
बाग फुलते रूपगंधित छेडता नस कोवळी

थेंब कमळाच्या दळावर खेळ खेळे ओघळे
स्पर्श अस्पर्शात वाहे गोत त्याचे आगळे
योजना आहे कशी नाते विणूनहि सोवळे
पवन रूपी अंतरी ज्याचे तयासच आकळे

………. अज्ञात

"सापेक्षी"

फुलास आशा पंखांची
पंखास पाकळ्या जडलेल्या
दाटून कोष भर अभिलाषा
गंधीत रमण मन वाऱ्याशी
             ओढाळ गती घायाळ मती
             ओघळे मदन अवती भवती
             श्वासास दिलासा स्पर्शाचा
             भावना लगडलेल्या गोती

भंगूर कथा हृदयातील ह्या
भारून अवध काळावरती
चंद्रास पाहता येई जशी
सागरास उन्मळुनी भरती
              आकाश क्षणांचे गोपखळे
              प्रतिबिंब त्याचे सापेक्षी
              रुधिरात निर्झरे अक्षरघन
              भाषा शब्दांची ओघवती

………………. अज्ञात   

चकवा

 कठीण आणि कमाल बोलतेस तू कधी कधी ….
तुला उमजलंय हे मला समजलंय …
तुझ्या शुभ्रतेतली मोरपिसं पाहिली आहेत मी ….
माहिती आहे मला; तू एक चकवा आहेस …. !!

भरकटतो मी वाट नेहमीच … तुझ्यामुळे … !

सापडतेस तू मला धुक्यात कधीतरी दंवासारखी …
साकळतेस विरघळतेस ओघळतेस ……
…। मागे कुठलाही प्राकृतिक पाश न ठेवता …. अस्पर्श !!
पण स्पर्शच  असतो तो झुळुकेसारखा …।
हवा हवासा ….
आशेला चाळवणारा …!!

जाणिवेच्या हळव्या कळा बेमालूम कळतात तुला
काळजाची भाषा जन्मजात अवगत आहे तुझ्या शब्दांना
आंसु आणि हसू यांचं सुंदर मिश्रण आहे त्यांच्या संयुगात
म्हणूनच तेवत असते समई त्यांच्यासाठी मुक्याने
माझ्याही माजघरात ….
निर्लिप्त …!!

……………अज्ञात

"फेरा"

भरून अंबर मेघ दाटले कुंद जाहला वारा
दरवळ व्यापुन प्राजक्ताचा भिजला परिसर सारा
गूढत्वाचा रमल मनोहर स्वप्नजडित कंगोरा
खोल मनी रस अस्वादाचा अधिर विमल पट कोरा

आसुसलेले निसर्ग वैभव निरलस गोत पसारा
आत काळजाच्या कोषातील सजलेला गाभारा
त्या पूजेस्तव आतुरलेला देह देव देव्हारा
समर्पणी मी नत ; लागावा सकस कारणी फेरा

………………अज्ञात 

"रिक्त"

आभाळ जाहले मेघाळ
आकाशाशी जुळली नाळ
सजला धजला डंवरला मनी
एकांत निशेचा अभिषिक्त

स्वप्नातिल क्षण झाला मुक्त
गंधाळुन उन्मळले व्यक्त
भिरभिरले जीवन पळातले
देठातुन साकळले रक्त

अंधार निखळला पायतळी
हरवला किनारा भरकटला
ओघळला व्याकुळला रिक्त
कोमेजुन गेला प्राजक्त

........... अज्ञात

सल

जाणवले नाही सदाही होते जागे
अवती भवताली रक्षणकर्ते काटे
काळात किती ओघळले सालस मागे
विरलेले वास्तव मिठीत घ्यावे वाटे

परतून न येते फिरून कांही कधिही
ओंजळीत घ्यावे भरून ते अन द्यावे
साजरा दिवस जो आला तो सजवावा
ओघात वाहत्या मिसळत असते सारे

सलते सुटलेले चुकलेले ते अवघे
दूरचे सदाही दिसती गोंडस धागे
दृष्टीच सदोषी नीर क्षीर ना उमजे
काळावरती पळ धावे वेगे वेगे

…………अज्ञात

झिण झिण

चंद्र एकटा
त्यास न माहित
उलाल जलधी
त्याच्यासाठी
तो का झुरतो ?
कुणास स्मरतो ?
कसला इतका
विचार करतो ?
                प्रियकर त्याची
                साक्ष काढतो
                कविता करतो
                वेडा ठरतो

तो त्याचा तो
त्याची गुर्मी
कुणास उर्मी
पाहुन त्याला
मदन भाळतो
स्वप्न पळतो
येतो जातो
रास खेळतो
लपून बसतो
                   कधी तयाच्या
                   शुक्र सोबती
                   वाट दावतो
                   वाट लावतो

तरी भावतो
उरास माझ्या
चैतन्याचे
उधाण त्याचे
रोम रोम
गर्भी रसरसतो
काळजात
सळसळ रुधिराची
                     प्रेमच लटके
                     हटके हसणे
                     दिसणे मोहक
                     तार छेडतो
                     स्वर झिणझिणतो

…………… अज्ञात

मी परदेशी

कुणास मी का केले अवघड ?
प्रेमच अनगड काय करू ?

येता जाता
दिसते माया
रुधिर उसळते
जाग जराशी
हृदयापाशी
काजळ राशी
वादळ उठते
हलते तारू
कोण कुणाचा
नसते काही
झुरते काया
रचने पायी
बचनागी हे
मंथन अवघे
दैव दानवी
घुसळे मेरू 
मीच भुकेला
एकांताचा
स्वप्न पहातो
रात्र जाळतो
हसतो रडतो
चितारतो ते
शब्दांमधुनी
सापडलेले
तुटके फुटके
शब्दच वेडे
एकल कोडे
सुटते वाटे
पण सुटते ना
कविता होते
गूढ वेदना
खरी न खोटी
वाट खुंटते
दरी वाढते
शिल्लक उरते
शून्य पोकळी
अर्थ निरर्थक
मी परदेशी

…………. अज्ञात

छटा

रंगात रंगले रंग भारल्या कथा सावळ्या मेघांनी
वृक्षांची सजली छत्र चामरे गंध पेरला वाऱ्यांनी
कनक शरांचे बिंब रेखिले परा रेशमी धाग्यांनी
किलबिल खग दंवचिंब मनोहर कात टाकली साऱ्यांनी

आतर्क्यच; संजीवन वैभव मर्म पाहिले डोळ्यांनी
उलगडले अंतर्मन चक्षू  प्राण रोखले श्वासांनी
हर्ष कळा संवेदना सकळ वेढियल्या ग्रह ताऱ्यांनी
भिजलेले रस शब्द जाहले मोहित मोर पिसाऱ्यांनी

कवितेचे अस्तर मखमाली रंग त्यात भरला कोणी
छटा वसंताच्या शिशिरावर मोहरली अवघी अवनी
आस रास मायाळ धरेवर नभसंचित झरले आणी
अंकुर ओले जाग पावले अभंगली अमृतवाणी

…………… अज्ञात  

कावा

कावा गनिमी हृदयात पेटली आस
एकांती वठला काळ; थबकला श्वास
पथदूर राहिले ईप्सित; अथक प्रवास
युगजन्म  जाहले; तसाच अजुनी ध्यास

रांगणे असे पावलांस ना अदमास
कोणास विचारू दिशाहीन पदन्यास
असलेले संभ्रम खरे वा कि आभास
नयनांस आंधळ्या जन्माचा वनवास

जाळीत उभा वणवा; मी त्याचा घास
मातीत गुंतली मुळे; रोध पळण्यास
आतंक निवविण्या रोज नवे सायास
पिंजले विश्व असंमत; शोध ना त्यास

धग-धुक्यात धूसर दिसे कधी संन्यास
विरघळे सकळ कापरापरी आवास
पण धृवअढळ प्रतिमा; ना होई ऱ्हास
वद  काय करावे सजिवण्यास आरास ??

…………. अज्ञात

गहन

रचिले संचित अवघे कोणी
आकार मांडला डोळ्यांनी
ओतला जिव्हाळा  काळिजभर
वेढले मखर ग्रहतारयांनी 

रुधिरात ऊब सागर गहिरा
स्पंदनी फिरे वारा बहिरा
वलये पोटात उरी तोरा
डोहात गहन लहरी भोवरा

तळठाव अथांग क्षितीज गगन
आकाश जणू आभासे मन
नभशोध फोल अदृष्य पवन
आजन्म विकट सारी वणवण


……………. अज्ञात

मीच माझा

मीच माझा स्वर्ग आणि नरकही माझाच मी
स्वाभिमानी गर्व सोबत दंभ त्याचा दर्प मी
वेगळे माझे खुळेपण वेदनेचा अर्क मी
जाणुनी सारे तरीही का मला आतर्क्य मी ??

भावना ना विलगल्या गुंता तयांचा त्यात मी
सोडवे ना ना सहावे बेगडी आक्रंद मी
गाळ रिपुकांचे उजागर वेधतो अंदाज मी
शोधतो निष्फळ तरी पळतोच आहे तोच मी

कोण मी माझे प्रयोजन का कुणा आधीन मी
जन्म वा मृत्यूस कणभर राहिलो कारण न मी
जिंकणे हरणे तथा पातक न पुण्य कुणीच मी
मी कफल्लक परवलंबी अन उगाच मुजोर मी

गीत हे पाळा-मुळांचे गात जळतो आत मी
पल्लवी शाखा विशाखा साचतो खोडात मी
दर्शनी आनंद माझे स्पर्शतो असंमत मी
चंदनी अवशेष छाया वाहतो माझाच मी

……………अज्ञात

अनगड

 पोटात हुंदके श्वास उसासे कंठ दाटले देही 

अनगड सारे अथक प्रवाही  ठाव लागला नाही 

अवकाळी सुख - दु:ख भावना परस्परात विदेही 

कातर मन  जळविना मासळी कधी स्फुंदते लाही 

शोध कधीचे शून्यही परके दिशा पोरक्या दाही 

सोडवे न अवरोध वंचना भ्रमास संभ्रम ग्वाही 

खेळ खुळे जिंकणे हारणे भातुकलीच सदा ही 

श्वास कधी थांबले न कळतिल शेष उरेल न काही 

……………. अज्ञात

श्वास लय

स्फटिक निर्मळ स्वर अभंग रोम रोमी चाळ ते
दूर कोठे गाव माझे अंतरीचे चाळते
श्वास लय; अदृष्य सारे लुप्त शब्दी वेधते
चांदण्या गर्दीत कांही हरवलेले शोधते

त्या आभा भासात अजुनी संभ्रमी मन धावते
गोडशी हुरहूर अंगी; स्वप्न नादी लावते
पाश मय रागा-स्वरांचे सोसलेले घाव ते
चंदनी आनंद त्यांचे बाळकोषी दावते

…………… अज्ञात

भवभान

अस्तित्व नभी नसुनी आहे
तृष्णेस सदा मृगजळ दाहे
असलेले भासे धुक्यापरी
भवभान हरपुनी मन पाहे

ओलांडुन सीमा क्षितीजाच्या
छायेत विसावे स्वस्थ कुणी
नेसून रात्र सजते अवनी
चांदणे टिपुर संपन्न खणी

तिमिरात मौन घन भावुकसे
अस्वस्थ रमल पाऊल ठसे
स्पर्शता खुणा विरते सारे
वनवास श्वास हे असे कसे ?

......... अज्ञात

निर्मोही

अंशात तुझ्या वसलो मीही
वाहिले हवे ते निर्मोही
समिधा सुखदा अक्षत ग्वाही
आतंक मनी कुठला नाही

मन अबोलसे स्वर विकलांगी
प्रतिमा न कधीही एकांगी
ध्वनि छेडतसे सम प्रतिध्वनी
हृदयात वलय लय शतरंगी

लाटेस काठ हळवा म्हणुनी
खेळते किनाऱ्यावर पाणी
भारती ओहटते ओघळुनि
डोहात माणकांच्या खाणी

………अज्ञात

मन रे

मन रे धाव रोखुनी घे
सरती मागे सोस वयाचे
निजलेले ना अजुनी जागे
रोज सकाळी सायंकाळी
काळ सरकतो मागे
        मन रे धाव रोखुनी घे…….

असलेले ओंजळीतले  जग
श्वास तयास लगडलेले बघ
घे पिउनी अमृत भरलेले
ते जितके तितकेच पुरेसे
जगण्या अधिक न लागे
        मन रे धाव रोखुनी घे…….

मरण अखेरी शून्य सोबती
झुळुक वादळे येती जाती
वातीविण तेवे ना पणती
धर छाया कळवळते ज्योती
व्यर्थ मानवी दंगे
         मन रे धाव रोखुनी घे…….

……………. अज्ञात

https://www.facebook.com/lookback/?ref=notif&notif_t=fb_anniversary_video

चिमुटभर

हूल हीच चाहूल आजवर तीच ओळखीची
आळवावरचा थेंब जसा अस्पर्श उजागर त्याची
एकेक शहारा आस तयाला ह्या हृदयीची त्या हृदयी
झुरे सावली वाटेवरती खंत तिला रात्रीची

रोमांकित अनुबंध पोरका धग अशीच जराशी
फुंकर हळवी भेट चेतवे निखाराच वैशाखी
संधीवरची दूर क्षितीजे स्मरणे आभासाची
सुंभ जळाले पीळ खळे ना राख चिमुटभर बाकी

………………अज्ञात

मदगन्ध

ओठावर प्रणयी ओल स्नेहमय शब्द जिव्हाळ्याचे
ओषाड घनातिल जणू धरेवर अगतिक वळवाचे
सढळ समागम तृप्त विसावा खेळ ऐहिकाचे
मोहरलेले अंग अंग उधळी मदगंध मनाचे

……… अज्ञात

http://maharashtratimes.indiatimes.com/articleshow/23376423.cms

माझ्या आजवरच्या वाटचालीची अनपेक्षित दखल घेऊन; तिची ओळख राज्यपातळीवर करून देऊन महाराष्ट्र टाईम्सने मला सुखद धक्का दिला. प्रत्यक्ष मुलाखत न घेता उलगडलेला हा प्रवास आणि लिखाणातले नेमकेपण यातून पत्रकाराची माझ्या-माझ्या व्यवसायाविशयीची प्रांजळ आस्था दिसून येते. आत्मियतेने तटस्थ भूमिकेतून केलेला हा सन्मान माझ्यासाठी खरया अर्थाने " हार्दिक " आहे. महाराष्ट्र टाईम्सचे मनापासून आभार

http://epaper.esakal.com/sakal/28Jan2014/Normal/Nashik/NashikToday/page6.htm

रसिका

गुंतती खुणा गाठती रेशमी धागे
हृदयात रुधिर रसिकाचे जेंव्हा जागे
चांदणे टिपुर आवसेचे निर्मळ  अवघे
चंद्रास न माहित पण; ते पडद्यामागे

श्वासांचे प्राक्तन; सुखवी प्रेम नि माया
चिरतरुण ठेवते अभिलाषा; मन-काया
जन्मास सोबती गोत; खेळ खेळाया
शोधण्या किनारा लाट हवी उसवाया

प्रेरणा कामना उचंबळाचे कारण
ऋतु गंध रंग रस चैतन्याचे सारण
अभिसरण नसे ते; रुक्ष पोरके अंगण
दशदिशा चराचर अस्वादास्तव आंदण

………………… अज्ञात

aa prasthaapit aani prathityash kalaavantaanche "RANGOLHI CHITRA PRADARSHAN" aayojit honaar aahe. " HI SPARDHAA NASATE AANI SAHABHAAGAASAATHI PRAVESH MULYAAHI NASATE" . kharchaasahit sarva aayojan aamhi karat asato. "SVARAVAIBHAV" hyaa karyakramaane " KALAA ARGHYAA " parvaachaa SHUBHARAMBH hot aahe aapanaa sarvaanchaa antahkaranpurvak sahabhaag, upasthiti aani sahakaarya apexit aahe.

बंधने

ओठांस बंधने हृदयाची
हृदयास प्रेरणा प्राणाची
प्राणास गती मन-शरिराची
शरिरास कुंपणे काळाची

काळास न आहे गोत कुणी
वय चिर ओघळणारे पाणी
अंतास अथांग जलाशय पण
त्यासही किनारयाची करणी

गुदमरे प्रयोजन जन्माचे
ईप्सीत न कळते जगण्याचे
प्रणयात म्हणे क्षणशांती परि
सागरास अथक अशांती

………………. अज्ञात

निरलस

सुकते झडते पुन्हा उगवते भावुक ओले नाते
अवनीलाही कळते ना कोशात कसे तण अंकुरते

स्पर्श खुणेचा थेंब एक , गंधाळ : कुपीतुन उलगडते
रोम रोम रंध्रातुन अलगद अंतरातले दरवळते

कुठेच ना शब्दांचे जोखड मुक्यानेच सारे घडते
झुळुक वाहते अशीच निरलस अंग अंगणी शहारते

………………. अज्ञात

मन अंतर्मन

उगवतीस क्षितिजावर हसते दिसते लोभस मोठे
मावळतीला पुन्हाहि हसते पण ते खोटे खोटे
दोन ध्रुवांची विलग अंतरे सलग न वाटे कोठे
दिशा चुम्बकांच्या ऐशा अंतरात साटे लोटे

कुणास ना ठाऊक कसे हे काळिज धडधडते
 क्षण एका भेटीस्तव मन अंतर्मन धडपडते

……………………… अज्ञात

प्रीत खुळी

प्रीत खुळी

एक हुंदका कुशीतला निश्वास सांडला आकाशी
वादळ विरले उरले लाघव हिरवळले चंद्रापाशी
उलगडल्या सावल्या नाचल्या रास जणू हृदयी कोषी
अवसेकाठी पुनव रंगली ना कळले अवचित कशी

कळा मिळाल्या ऋतुपर्णांना गंध कळ्यांना ह्या वेळी
मेघ दाटल्या नभओळी अंगणी रंगली   रांगोळी
वलय शहारा अंकुरला ओठांवर खळखळ ओघळली
जातकुळी ही प्रीत खुळी रुधिरावर अलगद पागोळी

……………………… अज्ञात

विदारके

विदारके दृष्टीस मिळाली भेट जाहली प्रतिमेची
दिशा दशा आक्रसून आल्या मोट बांधली लाटेची
प्रतिबिंबासह बिंब पेटले किमया अनगड प्रेमाची
कातर ओळी थरथरल्या जाळीत बंधने काळाची

हसले विझले ऋतू मनावर माया सरल्या वेळेची
आतुर हिरवे कोंब सदा ही कथा पोरक्या मातीची

………………… अज्ञात

भरारी

घेत भरारी गगन विहारी विहंग मन प्रतिमा कोरी
वेध दिशांचे युगे युगे जन्मो जन्मी विस्मयकारी
अशक्य कोटी असंख्य नाती गुंता अनुनय गाभारी
अन्वय शोध बिचारे अगणित चुकार भाषा व्यभिचारी

गाळिवशा रिपुकांच्या भिंती रोप पेरती अविचारी
किती करावे थोडे ते तृप्ती न कधीच महाद्वारी
द्यावे घ्यावे विसरावे परतून न यावे माघारी
निववेल कुणी इच्छा वांच्छा थांबेल कधी का ही वारी ??

………………………. अज्ञात